Mieke Thuys blogt

Laat op een vrijdagmiddag, we snakken al naar de eindmeet, worden toch nog snel wat kwartaalcijfers opgevraagd. Een ijverige preventieadviseur die per direct wil weten hoeveel arbeidsongevallen en van welke ernstgraad dan wel zich bij de uitzendkrachten hebben voorgedaan, meer bepaald tijdens het eerste trimester van dit jaar. Dat zijn zo van die workaholics die waarschijnlijk op zondagavond nog snel een hoop percentages in een taartdiagram gieten, om er dan gewichtig mee uit te pakken op de meeting van maandagmorgen. Meten is weten, weet je wel. Nu, die cijfers zien er behoorlijk goed uit,...

Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. Zo leiden ze me op een doordeweekse avond helemaal naar het noorden van Limburg. Ik heb daar nog snel een afspraak bij een dermatoloog kunnen versieren. Niet meteen in de buurt, maar blijkbaar bij de enige specialist op Belgisch grondgebied die nog dit kalenderjaar een gaatje in zijn agenda had.
Ik vertrek nét iets te laat vanuit het Antwerpse en moet al snel weer vaststellen dat Gods wegen niet enkel ondoorgrondelijk, maar tijdens de avondspits ook verschrikkelijk druk zijn. Drie files later storm ik lichtjes over mijn toeren de wachtkamer...

Ik heb een koppig trekje, maar dat heb ik van geen vreemde, dat komt van vaders kant. Ik heb nooit anders geweten dan dat de man z'n dagen grotendeels invult naar eigen goeddunken en verder wil hij zo weinig mogelijk bemoeienis, ook al is het om bestwil.
Dan mag je prediken en argumenteren tot je nog hooguit een ons weegt, hij denkt er fijntjes het zijne van. Maar nu zitten we samen bij de neuroloog, want sinds kort staat hij beduidend minder stevig op de benen, dus de huisdokter heeft hem even...

De tegeltjesfabriek in mijn hoofd draait op volle toeren.
"Pluk de dag, voor je in een vaas eindigt"
"Droom niet je leven, leef je droom"
"Geloof in je geluk, dan krijg je het"
Het soort van levensbeschouwingen waarbij ik meestal denk, ja, vast wel, schilder nog wat meer zweverige wijsheid op een stukje steen. Vooral bij die laatste spreuk heb ik dan m'n bedenkingen. Het lijkt mij namelijk zeer onwaarschijnlijk dat je op zo'n simpele manier geluk kan afdwingen. Alsof het leven volledig kneedbaar is, zolang je er...

Ik sta aan de kassa bij Colruyt. "Kortingskaart of bonnekes, madammeke?" vraagt de goedbedoelende kassier, voor hij mijn aankopen begint te scannen.
De standaardvraag bij de zaterdagse boodschappen. Alleen, dit keer komt er dat 'madammeke' achteraan.
"Wel, wel," denk ik er het mijne van.
"Het heeft zo iets hulpeloos," grommel ik 's anderendaags nog even na tegen de dochter, "alsof ik zo'n klein sukkeltje ben. Waarom zeggen ze dan niet gewoon 'mevrouw', zelfs dàt klonk de eerste keer al confronterend."
Ik zie haar kijken. Want ik bén natuurlijk ook best klein. En...

Nooit gedacht dat ik nog eens mensen zou inspireren. Maar kijk, ik schrijf een random blogje over een deurbel en plots krijg ik berichtjes vanuit diverse- wel voornamelijk mantelzorgende- hoeken: goed bedacht Mie, dat gaan wij ook proberen!
"In tijden van smartphones en internet nog communiceren via een deurbel," stelt de dochter verbaasd vast, "je had ook gewoon opnieuw de rookpluim kunnen lanceren."
Maar het principe is gebruiksvriendelijk en goedkoop en doet met één druk op de knop gewoon wat wordt gevraagd, zonder die eeuwige overvloed aan keuzemogelijkheden, meer moet het soms echt niet...

We zijn een land van wetten en regeltjes en daar heb ik meestal geen problemen mee. Je kan misschien wel dromen van een paradijs van absolute vrijheid, maar dat lijkt me eerder een vals ideaal. Laat iedereen van ochtendgloren tot avondrood lekker z'n eigen zin doen en het wordt collectief jongleren op de apenrots.
Maar toch zijn er dagen dat ik me erger aan de overvloed van regeltjes, soms zijn het er gewoon een ietsje te veel.
Als ik op één week tijd drie snelheidsbekeuringen in de bus krijg, bijvoorbeeld.
"Gij hebt precies een...