Zoals het klokje Thuys tikt ...

wordt het door Mieke beschreven

Een blog over de dagdagelijkse dingen.

Over la vie comme elle vient.


Ik had het al gemeld, ik ga bloggen. Of tenminste, ik ga dat proberen! Want echt vertrouwd terrein is dat niet voor mij, ik stam nog uit een tijd dat poëziealbums een hype waren, je weet wel, die doorgeefboekjes in de lagere school. We schreven daar dan melige versjes in en kwamen tot verbluffende vaststellingen als van tip tap top, soms stond de datum op z’n kop! Eén en ander werd nog opgesmukt met mooie (en soms ook minder mooie) tekeningetjes.

Ik was altijd heel blij als ik weer zo’n boekje in handen kreeg, kleuren en kliederen en een tekstje verzinnen, het was helemaal mijn ding! Ik moet tijdens die jaren onwaarschijnlijk veel prinsessen getekend hebben, dat was namelijk één van mijn specialiteiten. Ik wenste dan elk vriendinnetje– ik denk niet dat jongens toen al in the picture kwamen en ik heb sowieso nog tot mijn achttiende op strikt afgebakende meisjesscholen gezeten- een koninklijk huwelijk toe en in afwachting werd de toekomstige bruid alvast geportretteerd in een jurk met sleep én met vorstelijke kroon op het hoofd. Soms kreeg de gelukkige ook nog een toverstaf mee, al naargelang ik haar, benevens één dag die royal aan de arm, ook nog een vlekkeloos parcours richting gouden jubileum toewenste. Zo’n staf leek me dan wel handig om hebben.

Na de prinsessen volgde ook nog mijn stijlperiode van lachende koeien op een Alpenwei, maar dat had voornamelijk te maken met de sneeuwklassen in het zesde leerjaar. Een korte, maar krachtige uiting van postmodernisme.

Tot zover de geschreven berichtgeving in mijn kindertijd. Later, toen we dapper puberden, volgden nog de driedubbel geplooide kattebelletjes, korte boodschappen die we stiekem aan mekaar doorspeelden tijdens saaie wiskundelessen, een soort van sms’jes avant la lettre. Maar ook daar nog steeds geen gemengd publiek op de strenge schoolbanken. De correspondentie met de local gods in het verre college beperkte zich tot een sporadisch liefdesbriefje, uiteraard nog handgeschreven en meestal ietwat omfloerst en sec geformuleerd, wij bleven destijds eerder vaag over onze gevoelens. Ik heb zo eens een gewaagde ontboezeming gevonden in mijn boekentas: een groot stuk papier met bovenaan een wazige foto van een fel oranje zonnegloed, vrij voorspelbaar zinkend in een zee. En dan onderaan op dat blad, heel hard in schoonschrift geprobeerd, de veelbelovende zin: ‘ Ik denk aan jou, elke dag’. Helaas was de denker in kwestie vergeten zijn naam te vermelden, dus ik heb nooit geweten wie zich zo dagelijks de hersens over mij brak. Als die romanticus toevallig nog zou meelezen hier: ik ben je inderdaad nog een antwoord verschuldigd.

Zélf was ik dan weer wél vrij bedreven in het schrijven van uitgesponnen boodschappen, ik pende wel eens een paar velletjes vol. Kort en bondig was niks voor mij, ik legde mijn hart al veel te gauw bloot in volzinnen. Bijkomend probleem: er waren niet zo gek veel jongens die op zo’n lange brief van mij zaten te wachten, dus uitzonderlijk veel post heeft er niet gecirculeerd. Jammer, want ik had best wel wat inspiratie op dat vlak, ik had er met plezier nog een tekeningetje van een prins bij gemaakt.

Maar ’t is gewoon een feit, ik heb altijd graag geschreven. Meer dan de helft van mijn schoolcarrière was ik het brillende seutje met de langste opstellen. Of zoals een leerkracht Nederlands eens luidop voor de volle klas verzuchtte: “ Thuys, deze verhandeling gaat in feite nergens over, maar je hebt toch weer tien pagina’s afgeleverd.” Vandaar dus jaren later ook die twee boeken, daar kon ik me pas echt eens laten gaan! Grote frustratie nu wel: er wordt regelmatig gepolst wanneer er nog een derde exemplaar verschijnt, maar daar heb ik dezer dagen iets te weinig tijd voor. Al borrelt mijn hoofd wel van de ideeën! Dus kies ik voorlopig voor een gulden middenweg: af en toe een stukje tekst op zo’n blog gooien, een ventieltje voor al die borrels.

En waarover ik het dan zoal ga hebben, op die blog? Wel, zoals de naam het al min of meer voorspelt: over de dagdagelijkse dingen, ik laat af en toe horen hoe het klokje Thuys tikt en waarschijnlijk moeten we ook wel eens samen op zoek naar de klepel.


Over Mieke


Mieke Thuys schrijft al haar hele leven lang. Talloze verhalen dropte ze meedogenloos in de prullenmand, tot ze in 2016 debuteerde met haar eerste roman "Goddeloos gedoe".

Maar toen kreeg ze de smaak pas echt te pakken!
Met "Meisjes van porselein" schreef ze een meeslepend vervolg.

Haar derde boek "Klokjes van Thuys" is een bundeling van vijfentwintig blogs.

Overdag werkt Mieke met veel enthousiasme in de hectische wereld van de uitzendsector.
Maar 's avonds schrijft ze even graag, in alle stilte, in de schaduw van de Scherpenheuvelse Basiliek.


3 Boeken van Mieke


     
I am shown when someone hovers over the div above.

Boek 1

"Goddeloos gedoe"
Bestellen kan bij Bol.com

Boek 2

"Meisjes van porselein"
Bestellen kan bij Bol.com

Boek 3

"Klokjes van Thuys"
Bestellen kan bij boek.scout
Ook te verkrijgen in het kloppend hart van Scherpenheuvel, bij kapsalon Emine.




goddeloos gedoe

"gODDELOOS gedoe"

Phée is net gescheiden en zoekt struikelend weer haar weg naar ware liefde en echt geluk. Met de hulp van een paar lieve vriendinnen, haar dochters Milla en Briet, een groen geruite zetel, een goedgevulde beautycase en een set romantische rozenlakens probeert ze grip te krijgen op de chaos in haar hoofd en hart. Ze wordt niet alleen schandalig verliefd op een getrouwde man, maar krijgt ook flanellen benen van Tom Barman, de Antwerpse rockgod. Als haar hart soms dreigt te versplinteren van verdriet is het altijd zijn muziek die weer een beetje honing op haar ziel druppelt.





meisjes van porselein

"Meisjes van porselein"

Dit verhaal begint waar gODDELOOS gedoe eindigt. Phée schuilt nog elke avond in haar groen geruite zetel, maar nu eenzaam en met gebroken hart. Haar liefste vriendin ging dood, haar grote liefde keerde terug naar zijn mevrouw en ook haar dochters zijn zelden thuis. Zelfs Tom Barman, haar stiekeme rockgod, blijkt intussen gesetteld. Maar Phée moet weer opstaan en doorgaan. Het wordt een verwarde zoektocht naar nieuw geluk, dwars door Niemandsland. Een land zonder uitgestippeld wegennet, maar waar tijdens kille nachten gelukkig wel een zacht puzzelbed wacht.






"Klokjes van Thuys"

Het derde boek van Mieke is vanaf 25 november 2021 verkrijgbaar.

Klokjes van Thuys is een bundeling van vijfentwintig blogs van Mieke Thuys. Zeg maar: the best of! Beschouwingen over alledaags lief en leed, over opmerkelijke ontmoetingen, dierbare herinneringen, over groot en klein geluk. Korte pareltjes die je wel eens durven achter te laten met een snikje in de keel.
Korte reflecties over ‘La vie comme elle vient’, waarin ze ons telkens even laat binnen gluren in haar dagelijks bestaan.

6 Recentste blogs van de 137




Louise en Virginie
31/03/2022

Later lijkt steeds dichterbij te komen. Een gedachte waar ik niet echt blij van word. Vroeger was later een hoofdstuk dat zich in de verre, verre

Lees meer

The remains of the day
10/04/2022

Laat op een vrijdagmiddag, we snakken al naar de eindmeet, worden toch nog snel wat kwartaalcijfers opgevraagd. Een ijverige preventieadviseur die

Lees meer

Een PaasKlokje: Bloot
16/04/2022

Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. Zo leiden ze me op een doordeweekse avond helemaal naar het noorden van Limburg. Ik heb daar nog snel een afspraak

Lees meer

De deurbel
30/04/2022

Ik heb een koppig trekje, maar dat heb ik van geen vreemde, dat komt van vaders kant. Ik heb nooit anders geweten dan dat de man z'n dagen grotendeels invult

Lees meer

Innerlijke kern
15/05/2022

De tegeltjesfabriek in mijn hoofd draait op volle toeren.
"Pluk de dag, voor je in een vaas eindigt"
"Droom niet je leven, leef je droom"

Lees meer

Wel wel
26/05/2022

Ik sta aan de kassa bij Colruyt. "Kortingskaart of bonnekes, madammeke?" vraagt de goedbedoelende kassier, voor hij mijn

Lees meer

Reacties op